(Last Updated On: 15 januari 2020)Mooie woorden bij nog mooiere herinneringen aan decennialange voetbalbelevenissen van 4 FCV’ers. Lees hieronder de bijdrages die werden voorgedragen naar aanleiding van de jubilea van Tim Achten (25 jaar), Mat de Bruin (40 jaar), Jan van Rensen (40 jaar) en Frans Verhaag (50 jaar) tijdens de afgelopen nieuwjaarsbijeenkomst…

Tim Achten, 25 jaar lid
Zo nu en dan loopt er een voetballer tussen waarvan je denkt ‘had die niet hoger kunnen spelen dan bij FCV ?’. Het kan haast niet anders dat dat dit ook regelmatig is gezegd over jubilaris Tim Achten, inmiddels 25 jaar ‘gewoon’ bij FCV.
Persoonlijk kan ik me niet herinneren of de verwachtingen al snel hooggespannen waren bij de jeugdige Tim toen hij in 1994 begon met voetballen. In al zijn bescheidenheid zal Tim zelf ook de laatste zijn die dat over zichzelf gaat zeggen. Naar verluidt was hij wel veel en graag met de bal aan de gang. Naast het voetbal herinnert Tim zich de fantastische voetbalkampen met FCV. Hele dagen spellen en ballen, een echte liefhebber dus.
Het sportieve hoogtepunt in de jeugd vond plaats in de toenmalige C1, in combinatie met VVV’03. Er werd beslag gelegd op het kampioenschap in de 1e Klasse. Veel goede voetballers en onder de bezielende leiding van Rob Terhaag en Twan Hermans. Nog een jaartje in de B in de combinatie en vervolgens ging FCV weer op eigen benen verder met de jeugd. De talentvolle Tim ging vervroegd naar de A1 om op 16-jarige leeftijd gevraagd te worden om de overstap naar FCV 1 te maken. Dat werd op verzoek van de bescheiden Tim een jaartje later waar hij als linksbuiten debuteerde onder Erick Verschueren. In die had periode had Tim ook een uitnodiging op zak voor een proefwedstrijd bij VVV. Ondanks het onmiskenbare talent leidde dat niet tot een vervolg, maar dat heeft deze FCV’er naar verluidt geen moment gedeerd.
Tim werd direct een vaste waarde in een overigens kwakkelend team dat in Tim’s eerste jaar uit de 4e Klasse degradeerde. Het duurde even voordat FCV 1 daar weer in terugkwam, destijds onder trainer Wiel Berden in een onvervalste nacompetitieapotheose in Kronenberg met Tim als verdediger. In de tussentijd had deze alleskunner als linksbuiten, centrumspits, linkshalf, achter de spitsen en zelfs linksback gespeeld. Bij het volgende hoogtepunt, het kampioenschap met FCV 1 in de 4e klasse onder Roland Heger was Tim inmiddels aanvoerder en centrale verdediger en had hij aangekondigd te gaan stoppen, o.a. om even de wereld te gaan verkennen, waarschijnlijk ook tot enig verdriet van vader en trotse supporter Frank.
Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en een FCV-hart is soms onvoorspelbaar, want na een half jaar reizen maakte Tim toch weer zijn comeback in FCV 1. Net als bij zijn debuutjaar werd ook zijn laatste seizoen afgesloten met een degradatie, een schril contrast met de voetbalkwaliteiten van deze jubilaris, wat mij betreft één van de beste FCV-spelers in de 21e eeuw, m.a.w. van de afgelopen 20 jaar.
Inmiddels gaat het allemaal een toontje en tempootje lager in ons 4e elftal, met een aantal teamgenoten waarmee Tim al in de beginjaren samenspeelde, zoals Ward Stroucken en Mike Jacobs. Nog steeds groot liefhebber en in voetbaltechniek een voorbeeld voor velen. Wie weet kunnen we hem ooit nog strikken om dat weergaloze balgevoel en spelinzicht in te zetten voor bijvoorbeeld de jeugd van FCV.
Dames en heren…al 25 jaar vriendelijk en goedlachs, sympathiek en de rust zelf, bescheiden, techniek van fluweel, te bescheiden, waanzinnig linkerbeen, veel te bescheiden, balverliefd en liefhebber… Tim Achten
Mat de Bruin, 40 jaar lid
Hoewel ik zelf dacht de meeste voetballers bij FCV na 1975 wel op een of andere manier te kennen, moest ik aan Mat toegeven dat ik hem als voetballer niet kende. Of dat iets zegt over de bescheidenheid van Mat weet ik uiteraard niet, maar dat er wel degelijk een voetbalverleden schuilt in het 40 jarig jubileum van Mat is inmiddels ook voor mij wel duidelijk.
Het is zelfs al 50 jaar geleden dat Mat zich aanmeldde als jeugdspeler bij FCV. Na een aantal jaren echter hing hij de voetbalschoenen aan de wilgen om ergens rond zijn 20ste weer terug te keren als speler bij de senioren.
Mat moet diep graven naar voetbalherinneringen. Zo bescheiden als hij is zo bescheiden waren ook de voetbalresultaten. Mat was een middenvelder, doorgaans in de 2e elftallen in de jeugd. Kampioenschappen doemen niet op in de herinneringen, wel het nodige voetbalplezier en zo nu en dan een doelpuntje. Mat herinnerd zich de legendarische Wiel Linders nog als jeugdtrainer en in mindere mate Macky Natar en Eddy Beerens.
Mat speelde na zijn comeback in de lagere senioren, het 4e t/m het 6e elftal met voetbalmaten als Sjaak Lenders, neef Jan Billekens en Sjaak Driessen. Hij speelde ook nog met erelid Piet Timmermans en toenmalig keeper Hans Munten, veelal onder leiding van Wiel Billekens en ook nog Lei Verlinden.
Op z’n 24e moet Mat redelijk snel de keus maken tussen voetbal of een maatschappelijke carrière bij pa de Bruin in de eigen groente- en fruithandel die we kennen van de weekmarkten en de winkel aan de Veldenseweg. De keuze viel op het laatste en tot vorig jaar heeft Mat de groente- en fruithandel, waarin hij overigens nog steeds actief is, als eigen bedrijf voortgezet. FCV volgt hij nog altijd, zij het op een afstandje, en hij is regelmatig op d’n Arenborg om een wedstrijd van FCV 1 te bekijken.
Dames en heren, al 40 jaar rustig en bescheiden, nieuwsgierig, FCV-volger op afstand en gelegenheidssupporter…Mat de Bruin.
Jan van Rensen, 40 jaar lid
Een wel zeer bijzonder jubileum vandaag. Uiteraard vanwege de vele verdiensten voor de club van deze fantastische vrijwilliger, maar 40 jaar lid zonder zelf ooit actief voor FCV te hebben gevoetbald is op z’n minst zeldzaam. De eer echter die Jan van Rensen toekomt is daar beslist niet minder om.
Jan kwam als vader van de toen nog jonge jeugdspeler Hay de vrijwilligersgelederen van FCV versterken. Hij zou voetbalervaring hebben opgedaan in een bedrijven- en/of cafécompetitie. Hij werd geen leider bij zijn eigen zoon, maar bij de wat oudere B-jeugd. Hij vormde vrij snel un ‘dreejspan’ met Wiel Hendrickx en trainer Macky Natar, waarbij Jan doorgaans als grensrechter fungeerde. Ze werden kampioen met FCV A2, met o.a. Joost van Rijn, Gé Driessen, Lei lenders, Chris ‘de Mök’ Peeters en Rob Terhaag en maakten ‘promotie’ naar de A1 wat een aantal jaren hun team bleef. Hoewel Jan bij zijn foto’s spreekt van een kampioenschap met de toenmalige A1 in 1985 kan ik me dat zelf, als speler van dat toenmalige team, niet herinneren. De sportiviteitsprijs van de Venlose scheidsrechtersvereniging werd in 1984 wel gewonnen, hetgeen natuurlijk ook iets zegt over ‘de vlagger’. Jan’s positiviteit kwam in die jaren overigens ook tot uiting in zijn weersvoorspellingen. Zijn uitspraak ‘ik zeen un gaat’ bij een donkergrijs wolkendek en stortregen, om binnen-zittende voetballers enige hoop te geven, werd legendarisch.
Ondertussen werd de leeftijd waarop spelers bij de club kwamen steeds jonger en Jan liet zijn oog vallen op de allerkleinsten. Hij werd de grote roerganger van de F-jes en later de oprichter, met Peter Linders, van de mini’s. Met ogenschijnlijk groot gemak, maar vooral met veel plezier en positiviteit, werden de kleinsten wegwijs gemaakt op trainings- en voetbalveld. Als je kijkt naar de huidige opzet van de fairplaycompetitie bij de KNVB, waarbij resultaten nadrukkelijk ondergeschikt worden gemaakt aan plezier en opleiden, was Jan zijn tijd onmiskenbaar ver vooruit zo’n 30 jaar geleden. En dan maakte Jan zich ook nog jarenlang verdienstelijk voor de wintersportdagcommissie waarvan hij één van de grondleggers was. Hij kreeg bij zijn 25-jarig jubileum meer dan verdiend de zilveren speld van de KNVB voor 25 jaar jeugdleiderschap.
Vele beginnende FCV’ers werden dus aan Jan’s ‘hypermoderne’ trainingsmethodes onderworpen, al dan niet gegeven op rubber laarzen. Vele uitstekende voetballers van nu hebben bij Jan basistechnieken geleerd waarvan ze nu nog wekelijks de voetbalvruchten plukken. Dat Jan dat op geheel eigen wijze deed moge duidelijk zijn. Niks uit een trainerscursus of uit een boek van Wiel Coerver of een andere trainersgoeroe. Alles uit eigen werk, gebaseerd op positiviteit, plezier, samenwerken en teamgeest. FCV mag Jan tot op de dag van vandaag danken als aanzetter van het positieve voetbaldenken zoals we dat bij FCV nog steeds beleven en waarin iedereen een ster is. Meer dan terecht reiken we met trots nog ieder jaar de Jan van Rensen trofee uit aan de meeste verdienstelijke jeugdspeler in de onderbouw, waarbij het, geheel in de geest van Jan’s voetbalopvattingen, niet alleen maar gaat om prestaties op het veld. We kunnen wel stellen dat zoon Hai, inmiddels ook al jaren in de trainersrol bij de allerkleinsten, het ‘neet van unne vraemde haet’.
De meesten van ons zien Jan nog wel als supporter, met name op zondagmiddag, van kleinzoon Funs bij FCV 1. Wat de meesten niet zien is dat Jan zich op doordeweekse momenten nog steeds belangeloos inzet voor FCV bij de accommodatieploeg, inmiddels ook al zo’n 20 jaar. Met name de strakke belijning, een van de meer positieve punten van onze velden, hebben we nog steeds aan Jan te danken. Uiteraard hopen we daar nog lang gebruik van te maken.
Dames en heren, al 40 jaar bescheiden en sympathiek, goedlachs en positief, boegbeeld van de FCV mini’s, lijnentrekker, trofeenaamgever en een onmiskenbaar stempel gedrukt op het FCV-voetbalgevoel…Jan van Rensen
Frans Verhaag, 50 jaar lid
Het is al 50 jaar geleden dat de kleine Frans Verhaag zich aanmeldde bij FCV. Hij pikte nog net de 3 laatste wedstrijden mee van het seizoen 68-69 en maakte zijn debuut in de wedstrijd FCV D1 – VCH D1, met de niet onbelangrijke details dat er met 1-4 werd verloren en dat Frans de 2e helft reserve stond. Niet bekend is of beide zaken iets met elkaar te maken hadden.
Wat op dat moment ook natuurlijk niemand kon weten is dat er een 50- jarig lidmaatschap aan zat te komen, want het was even zoeken met de juiste plek op het veld voor Frans. Even rechtsbuiten, vrij snel naar de verdediging en vanaf de C ingezet als keeper. Dat zou hij blijven, al probeerde hij het veel later, bij het ‘afbouwen bij de lagere senioren, toch nog even veldspeler.
Hoe dan ook, in de jeugd waren er naar eigen zeggen voor Frans niet veel sportieve successen. In de schriftjes thuis, waarin door Frans jarenlang uiterst gedetailleerd alle resultaten en spelersbeoordelingen werden genoteerd, is nog wel te lezen dat er met de toenmalige A1 een 2-daags toernooi werd gewonnen. Onder de legendarische trainer Piet Wilkes en met leiders Pierre Janssen en Cas van Rijn werd Groesbeekse Boys met 2-0 verslagen in een keiharde finale door doelpunten van Peter van de Ven en Huub Brueren.
In 1976, inmiddels op d’n Arenborg, volgde het debuut bij de senioren, aanvankelijk in het 3e elftal. Ik citeer even uit de memoires van Frans. ‘Toen regelmatig als reservekeeper op de bank gezeten bij het eerste. Zelfs een keer in een behoorlijk aangeschoten toestand. Toenmalig leider van het 3e, Wiel Linders was met zijn Tine 12,5 jaar getrouwd en trakteerde op een vat bier. Toen ik rond 14.00 uur naar huis ‘waggelde’ riep Piet Wilkes mij terug om op de bank te zitten bij het eerste. Nee zeggen was geen optie. Gelukkig niet hoeven in te vallen’.
Bij de senioren was er zo nu en dan wel een succesje te vieren, en zelfs als het wat minder was waren er evengoed nog wel vermeldenswaardige momenten zoals teamuitjes. Zo waren er 2 kampioenschappen met FCV 2 begin 80’er jaren en in de jaren ’90 nog een keer met FCV 5. Ook de weekendjes weg naar Klotten, Peer, Zoutelande en Zeewolde staan in het FCV-geheugen van Frans gegrift.
Het zat ook wel eens tegen… Met FCV 2 werd een bekerfinale gemist door een spelerspasfout, een paar jaar later werd ondanks een kampioenschap de promotie gemist in de nacompetitie en weer een jaar later werd een zeker geacht kampioenschap in de laatste 3 wedstrijden weggegeven. Met name in Melderslo moest Frans dat jaar diep door het stof. Behalve dat ook daar punten bleven liggen beet het publiek hem vanaf de zijkant luidkeels toe ‘gank toch dienen tractor wasse’. Vraag is nog of die keer dat Frans i.p.v. zijn eigen bril de leesbril van zijn moeder mee nam naar een uitwedstrijd in Belfeld, die overigens kansloos werd verloren, nog pijnlijker was.
Waarschijnlijk het meest in het oog springend is echter de beslissingswedstrijd FCV 1-Belfeldia 1 uit 1981. Via een 2-1 overwinning na verlenging werd een kampioenschap en promotie naar de 3e Klasse afgedwongen. Jaren later werd discutabel of dat allemaal wel volgens de regels is gegaan omdat Frans zelf, via een bijdrage in de jubileumkrant van 75 jaar FCV, een vermeend dopingboekje opendeed dat zelfs door de Limburger werd overgenomen.
Anno 2020 beleeft Frans FCV inmiddels wat meer op afstand. Tot 10 jaar geleden echter waren er naast en na de actieve carrière van Frans nog wel wat vrijwilligerstaken. Hij fungeerde als jeugdleider en jeugdtrainer, al dan niet speciaal voor de keepers. Hij vormde met een aantal FCV-vrienden een aantal jaren de ‘oud-papier-ophaal-groep’ en maakte deel uit van onze jeugdcommissie voor de C t/m A jeugd. Hij leverde bovendien regelmatig bijdrages voor ons clubblad. Het is mooi om van hemzelf te mogen horen dat hij straks, na zijn actieve carrière als (buitengewoon) ambtenaar in de gemeente Horst aan de Maas, de FCV-handdoek wel weer op wil gaan pakken.
Dames en heren, al 50 jaar afgetraind en atletisch, ballen- en puntenpakker, kleedlokaalpoeper, begenadigd schrijver, buitengewoon sympathiek en voorbeeldige sportman…Frans Verhaag.
